Փաշինյանը բազմիցս ոչ միայն ինքնախոստովանական ցուցմունքներ է տվել, որ եթե անկախ դատական համակարգ ունենայինք, ապա ինքը ոչ միայն չէր լինի ՀՀ վարչապետ, այլ վաղուց անազատության մեջ կլիներ, եւ հատիկ-հատիկ հետ կբերեինք մեր ոչ միայն արժանապատվությունը, այլև աշխարհին կապացուցեինք, որ դեմ ենք նրան, ինչ կատարվում է Հայաստանում, եւ Արցախի կորուստը ոչ թե կլիներ Հայաստանը պահելու միակ գինը, այլ Արցախ վերադարձի ու արցախահայության իրավունքների, գերիների վերադարձի, մեր սահմանների պաշտպանության, թշնամու հետ քաշվելու, ու հազար ու մի կարեւորագույն խնդիր, որ լուծված կլիներ:
Բայց քանի որ գործ ունենք մի արդարադատության հետ, որտեղ առանց Փաշինյանի որոշման ոչինչ չի արվում, որը գործում է նրա անմիջական թելադրանքով, ունենք այն, ինչ այսօր՝ Հայաստանը գնում է բռնաճնշումների ու խոսքի ազատության պատճառով մարդկանց վախեցնելու ճանապարհով, անազատության մեջ լինելը դիտարկվում է որպես դեմոկրատիա։
Հայաստանը քաղբանտարկյալներով հարուստ երկիր է դարձել։ Ով ընդդեմ Փաշինյանի մի թթու խոսք կասի, հայտնվելու է բանտում, դա չի էլ քննարկվում, որովհետեւ դիմացը ՀՀ-ից նոր զիջումների, դիմացը «խաղաղության» անվան տակ քարոզարշավ սկսելու, եւ հանրությանը համոզելով վերարտադրվելու նպատակ ու ապրելու ցանկություն է դրված նժարին: Ալիեւի` նոր Սահմանադրություն հաստատելու պահանջով պետք է այլեւս մոռանանք ցեղասպանությունը, որի պատճառով իշխանությունները անցել են Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրը «վերանորոգելու» աշխատանքներին, ու չգիտենք՝ վերջում ի՞նչ կառույցի ենք ականատես լինելու, եւ հազար ու մի... մեր հիշողության ու գոյության «թարմացում» է սկսվել։
Փաշինյանը վերջերս հայտարարեց, որ դժբախտ է մեր ընդդիմությունը, որովհետեւ սահմանին զինվոր չի զոհվում, եւ դրանից նրանք դժբախտ են: Ու այդ միտքը ասում է մի մարդ, որը 5 հազար զինվոր է զոհաբերել մի պատերազմում, տասնյակ հազարավոր վիրավորներ տվել, պաշտոնական թվերի կեղծման հաշվին ու իբր մյուսներին փրկելու հաշվին Հայաստանն է դրել զոհասեղանին, Հայոց բանակն է կազմաքանդել, Ալիեւին շնորհակալություն հայտնել մեր այս աղետալի վիճակի ու պետությունը կազմաքանդել պատրաստվող, այն Ալիեւի հրամաններն ու օրակարգը գեներացնելու, որը Հայաստանի Հանրապետության ինքնիշխան տարածքներից դեռ տարածքներ է պահանջում, եւ վերջապես մի մարդու է շնորհակալություն հայտնել տեղական թշնամին, որ առանց երկմտելու հայտարարում է, որ Հայաստան գոյություն չունի, այլ ունի` Արեւմտյան Ադրբեջան, եւ ադրբեջանցիների վերադարձը այլընտրանք չունի։
«Դժբախտ» էր Արցախը, ոչ թե ընդդիմությունը, որ քո թեթեւ ձեռքով նվիրատրվեց թշնամուն, ու քո ինքնուրույն որոշման պատճառով այլեւս չկա: Ու հիմա ամեն ինչ անում եք, որ Արցախը մեր հիշողությունից ջնջեք, ու այլեւս բարձրաձայն Արցախի մասին չմտածենք։ Երկու օրից Արցախի Հանրապետության Անկախության օրն է. առանց Արցախի ու առանց Արցախի ռազմաքաղաքական իշխանության ներկայության ենք նշելու։
Կհավաքվենք, կտխրենք, կբողոքենք ու խելոք կգնանք մեր գործերին, քանի որ Հայաստանը դեռ ազատագրված չէ, իսկ ՀՀ «հպարտ» քաղաքացին անազատության մեջ։ Իսկ 3 միլիոն վարչապետ այլեւս չկա, որովհետեւ «կառավարությունը դա Նիկոլն է», եւ առանց Նիկոլ չի կարող կառավարություն գոյություն ունենալ։
Արթուր Հայրապետյան