Պատրանքային քաղաքականության հետևանքները 

Երեքշաբթի օրը Հայաստան կայցելի Ֆրանսիայի Եվրոպայի և արտաքին գործերի նախարար Կատրին Կոլոննան։ 

Խորապես համոզված ենք, որ այս այցին կնախորդեն ու կհաջորդեն հայտնի քաղաքական շրջանակների խրոխտ պնդումները հայ-ֆրանսիական դաշինքի, Հայաստանի եվրոպական կամ նույնիսկ եվրաատլանտյան հեռանկարի մասին:

Իհարկե, անկեղծ լինենք, արևմտյան մայրաքաղաքներում մեզ նման հեռանկար չեն խոստացել: 
Ճիշտ հակառակը:

Ֆրանսիայի պաշտպանության նախարար Սեբաստիեն Լըքորնյուն չի կարծում, թե Ֆրանսիան կարող է ռազմական միջամտությամբ պաշտպանել Հայաստանի տարածքային ամբողջականությունը:

Ճիշտ հակառակ պնդումով մեր պսևդոարևմտամետները տարիներով «քաղաքականություն» են հրամցնում՝ «հիմնավորելով» Հայաստանի ստրատեգիական կողմնորոշման փոփոխության անհրաժեշտությունը:

Նույն մարդիկ շարունակում եմ բռնաբարել տարրական բանականությունն ու պնդել, որ ՄԱԿ-ն ու միջազգային դիտորդները շուտով Կոսովոյի հեռանկար են բերելու Արցախին: Նույնիսկ այն բանից հետո, երբ այդ դիտորդները Արցախ ժամանեցին միայն այն բանից հետո, երբ ոչ միայն ինքնորոշման, այլ նաև հայկականության հետքեր չկային:

Ռեալպոլիտիկը դաժան բան է ու չի հանդուրժում պատրանքներ, եթե նույնիսկ մեր իշխանությունները և քաղաքական ուժերն ապրում են միայն դրանով՝ անտեսելով բանականությունը, իրականության հետ առերեսվելու անհրաժեշտությունը:

Վահրամ Բագրատյան