Փաշինյանը նույնիսկ պատերազմի զոհերին է բաժանում «հին» ու «նոր» Հայաստանների

Նիկոլ Փաշինյանի համար, ամենայն հավանականությամբ, այն ամենը, ինչ տեղի է ունեցել մինչև 2018 թվականը, ընդհանրապես տեղի չի ունեցել։ Բոլոր իրադարձությունները, որոնք կատարվել են իր իշխանության գալուց առաջ, նրա ընկալումներում մնացել են «պատմական Հայաստանում», որը հակասում է «իրական Հայաստանին», հետևաբար ուշադրության արժանի չէ ու խանգարում է հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորմանը։

Բացառություն չկազմեց նաև Ապրիլյան պատերազմի տարելիցը, քանի որ այսօր ոչ միայն Նիկոլ Փաշինյանը, այլև ընդհանրապես որևէ ՔՊ-ական ո՛չ գնացին Եռաբլուր, ո՛չ էլ գեթ մեկ բառով անդրադարձան մեր զոհերին։ Նույնիսկ ծաղկեպսակ չուղարկվեց Եռաբլուր Նիկոլ Փաշինանի անունով։

Այլ խոսքով, Նիկոլ Փաշինյանը նույնիսկ պատերազմի զոհերին է տարանջատում «նոր» ու «հին» Հայաստանների, «պատմականի» ու «իրականի», «մերոնց» ու «ձերոնց»։
Նման մոտեցումը ոչ միայն փոքրոգություն է, այլ փաստում է այն մասին, որ թեպետ արդեն 7 տարի է, ինչ Նիկոլ Փաշինյանը զբաղեցնում է ՀՀ վարչապետի պաշտոնը, սակայն նա այդպես էլ պետական գործիչ չդարձավ, չկարողացավ հասկանալ, որ կան իրադարձություններ, որոնք ամենևին կամ չունեն, թե որ ղեկավարի օրոք են տեղի ունեցել, դրանք ունեն համազգային ու պատմական նշանակություն, առավել ևս, երբ խոսքը վերաբերում է հանուն հայրենիքի իրենց կյանքը զոհած 100-ավոր երիտասարդների։

Փաշինյանի համար «պատմական Հայաստանից» միայն այն իրադարձություններն են կարևորվում, որոնք թեկուզ մի փոքր կարող են օգնել իր իշխանության պահպանմանը ու գոնե նվազագույն հնարավորություն կտան իր մեղքն ուրիշների վրա բարդելու, ինչպես, օրինակ, Ալմա-Աթայի հռչակագրի հիշատակումը, որն ընդամենը ԱՊՀ ստեղծմանն ուղղված դեկլարատիվ թղթի կտոր էր ու կարևորվեց միայն Նիկոլ Փաշինյանի կողմից։

Ապրիլյան պատերազմի զոհերին հարգանքի տուրք չմատուցելու փաստը նաև կարող է պայմանավորված լինել Նիկոլ Փաշինյանի անասնական վախով՝ Ալիևի հանդեպ, քանի որ այդ պատերազմում Ալիևը չկարողացավ լուծել այն խնդիրը, որը հետապնդում էր, հետևաբար Փաշինյանի հարգանքի մատուցումը ադրբեջանական ծրագրերը տապալած հերոսների հանդեպ, հնարավոր է հարուցեր Ալիևի դժգոհությունը։

Եթե Մովսես Խորենացին ապրեր մի օրերում, հավանաբար իր «Ողբը» կսկսեր այսպես. «Ողբում եմ քեզ, հայոց աշխարհ, ողբում եմ քեզ, բոլոր հյուսիսային ազգերի մեջ վեհագույնդ, որովհետև վարչապետդ դավաճան է, փոքրոգի, վախկոտ ու քաղաքականապես տգետ»։

Կարեն Կարապետյան