Արցախի նախկին պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանը հարցազրույց է տվել RTVI-ին, որը թարգմանաբար ներկայացվում է ստորև.
-Պարոն Վարդանյան, որո՞նք էին Ձեր պաշտոնանկության պատճառները:
– Հարցն ավելի շատ նախագահ Արայիկ Հարությունյանին է հասցեագրված, քան ինձ:
-Ձեզ միավորող կարմիր գծերը, որոնց մասին խոսեցիք երեկ նախագահի հետ զրույցում՝ որո՞նք են դրանք։
-Նա բարձրաձայնեց, որ Արցախի անկախության և ինքնուրույնության հետ կապված ամեն ինչ (այս կարմիր գծերը հատելը) անընդունելի է իր և մնացած ժողովրդի համար։ Այս առումով մեր կարմիր գծերը համընկնում են։ Եվ կարծես թե սա շատ կարևոր բան է, որ վերջին մի քանի ամիսների այս հակամարտության շնորհիվ ավելի ու ավելի պարզ է դառնում, որ կան բաներ, որոնք իսկապես անընդունելի են բոլոր արցախցիների համար, ոչ միայն Ռուբենի համար։
-Դուք մնում եք հրաժարականից հետո. այժմ ի՞նչ դերում եք ձեզ տեսնում։
–Ես տեղափոխվեցի Արցախ և այդ մասին հայտարարեցի շատ ավելի վաղ, քան ստանձնեցի որևէ պաշտոն։ Ես հսկայական թվով նախագծեր եմ արել։ Մենք ունենք գործակալություն, որը կոչվում է «Մենք ենք մեր սարերը», որի նպատակն է համախմբել մեծ թվով նախագծերի ջանքերը տարբեր ոլորտներում։ Մենք ունենք «Արցախի անվտանգության և զարգացման ճակատ» շարժումը, որը ներառում է հարյուր հազարավոր մարդկանց՝ երիտասարդներից մինչև ավագ սերունդներ, ովքեր տարբեր ծրագրեր են իրականացնում։ Ուստի գործունեության դաշտը հսկայական է։
-Ինչպե՞ս եք տեսնում տարածաշրջանի ապագան առաջիկա տարիներին։
-Այս փետրվարին կլրանա Լեռնային Ղարաբաղի անկախացման շարժման 35 տարին, որը դեռևս Խորհրդային Միության կազմում ինքնավար մարզ էր: Բոլոր 35 տարիները շատ տարբեր էին, դժվար։ Բայց ամենակարեւորը չի փոխվել՝ 1988 թվականի փետրվարի 20-ին Ադրբեջանական ԽՍՀ-ից դուրս գալու օգտին քվեարկած հայերը չեն փոխի իրենց կարծիքը։ Նրանք պայքարում են իրենց անկախության, սեփական օրենքներով, սեփական ավանդույթներով ապրելու իրավունքի համար։ Այս ճանապարհը շատ երկար է, գուցե տասնամյակներ շարունակվի, բայց հիմնական նպատակը չի փոխվել ու չի փոխվելու։ Քանի դեռ Արցախը չի դարձել Ադրբեջանից անկախ ճանաչված պետություն, կարծում եմ՝ պայքարը չի դադարի։
-Հնարավո՞ր է, որ վերադառնաք քաղաքական աշխատանքին, թե՞ դա անցած փուլ է։
-Երբ երկիրը շրջափակման մեջ է, երբ չկա լույս, գազ, չկա տարրական դեղամիջոցներ և այլն, սա քաղաքականության մասին չէ, սա հայրենիքը փրկելու մասին է։ Եվ սրանք վեհ խոսքեր չեն, պարզապես ամեն օր փորձում եք փրկել մարդկանց՝ երեխաներին, մեծերին, ծերերին։ Եվ այս առումով ես իմ դիրքորոշումը ոչ մի կերպ քաղաքական չեմ ընկալել։
Ես իմ աշխատանքն ընկալել եմ որպես զինվորի և քաղաքացու պարտք, որն օգնում է իր հայրենիքին: Ուստի ես չունեմ զգացողություն, որ մտել էի քաղաքականություն:
Ես համաձայնեցի գնալ այնտեղ, որտեղ պետք էր, որտեղ ծանր էր, ու փորձեցի օգնել ինչով կարողացա: Ուստի ես մի փոքր այլ ընկալում ունեմ վերջին 112 օրվա իմ փորձառության մասով: Ես այն համարում եմ ոչ թե քաղաքական, այլ հասարակական գործունեություն, որպես մարդ, որն իր վրա պատասխանատվություն է վերցրել և որոշումներ է կայացրել չափազանց ծանր իրավիճակում:
Ես մեծ պատասխանատվություն էի վերցրել: Ես դրանից չեմ վախենում և պատրաստ եմ հետագայում էլ պատասխանատվություն վերցնել, դա այդպես է: Եվ համոզվեցի, որ ժողովուրդն անգամ ամենածանր իրավիճակում էլ տեսնում է, թե ով է պատրաստ պատասխանատվություն ստանձնել, ով է պատրաստ դրան ճիշտ մոտենալ, իսկ ով՝ պատրաստ չէ: Կարծում եմ՝ իմ գործունեության լավագույն գնահատականը ժողովրդի վերաբերմունքն է իմ նկատմամբ: