Ամուսինս ասաց՝ «մինչև ե՞րբ խաբեմ, Մասիսն էլ չկա»․ Նունեն պատերազմում կորցրեց որդուն ու փեսային

2020 թվականի 44-օրյա պատերազմից հետո, երբ Հադրութի շրջանն ամբողջությամբ անցավ թշնամու վերահսկողության տակ, Միքայելյանների ընտանիքը Ջրակուսից տեղափոխվել է Հայաստան և ապաստանել Արագածոտնի մարզի Երնջատափ գյուղում։ Նունեն MediaHub-ին պատմում է, որ նոր միջավայրում նոր կյանքը սկսել են զրոյից, ինքն էլ աշխատանքի է անցել տեղի դպրոցում ու Հադրութի կարոտը սրտում նորից արարել, նորը ստեղծել։ 

«Աղջիկս 2019-ին ամուսնացել էր զինվորական Սասուն Ասրիյանի հետ, նա սովորում էր Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ակադեմիայում։ Ուսումն ավարտելուց հետո 2018-ին տեղափոխվել էր Արցախ և ծառայության անցել զորամասերից մեկում։ Տղա երեխա են ունեցել, ինչպես բոլոր մեր հայրենակիցները դժվարություններ հաղթահարելով ապրել են։ Տղաս՝ Մասիսն էլ պարտադիր զինվորական ծառայությունից հետո պայմանագրային հիմունքներով 2018 թվականից ծառայում էր բանակում։ Երկու շաբաթ դիրքերում էր, երկու շաբաթ տանը։ Վերջին անգամ Հայաստան էր եկել 2022-ի դեկտեմբերի 6-ին, գնաց՝ ճանապարհը փակեցին, հիմնականում շփվում էինք տեսակապով»,- արտասվում է մայրը։

Կորուստների մասին խոսելիս Նունեի սիրտը ցավում է, ճիշտ՝ սեպտեմբերի 19-ի կեսօրի պես, երբ առել է պատերազմի մասին լուրը։ Կինն ափսոսում է, որ գրեթե մեկ տարի չի գրկել որդուն, փոխարենն իրեն են փոխանցել Մասիսի սառած մարմինը։

«Մասիսը 23 տարեկան էր, նշանադրվել էր ընտրյալի՝ Մերիի հետ և որոշել էին ամուսնանալ։ Կյանքը բաժանվել էր բլոկադայից առաջ ու հետոի։ Բոլոր մեծ նպատակները պիտի իրականացվեր Արցախլի շրջափակումից հետո։ Աղջիկներիցս մեկն էլ ամուսնացած էր Մարտակերտում։ Իմ ու ամուսնուս՝ Սամվելի հիմնական մտածմունքը մեր երեխաներն էին, որ կռիվ էին տալիս իրենց իրավունքների համար, իսկ ճանապարհը չէր բացվում, իրավիճակն ավելի էր վատանում։ Սեպտեմբերի 19-ին Մասիսի հարսնացուն զանգեց ու ասաց, որ Մասիսի հետ խոսելիս կապն ընդհատվել է, կռիվ է սկսվել»,- հիշում է Նունե Միքայելյանը։ 

Արցախի դեմ պատերազմն ընդհատել էր Նունե Միքայելյանի դասի պարապմունքը։ Ամբողջ ուսուցչական կոլեկտիվը Նունեի կողքին են եղել, հույս են տվել, սփոփել, բայց Նունեի մայրական բնազդն այս անգամ էլ ճիշտ է եղել։ 

«Ամուսնուս հետ հեռախոսները վերցրած հերթով զանգում էինք բոլորին ում ճանաչում էինք, կապ չկար։ Ավելի ուշ աղջկաս՝ Գայանեի հետ հաջողվեց խոսել։ Երեխայի շորերը պիտի փոխեր, երբ հրետակոծությունը մի պահ դադարել է, նկուղից տուն է բարձրացել։ Վատ վիճակում էին, վախից ձայնը դողում էր։ Հարցրեցի Սասունից ու Մասիսից, բայց Գայանեն էլ ոչինչ չգիտեր։ Ամբողջ գիշեր մեր խնամիների հետ լուսացրել ենք նստած, առանց մի բան ուտելու։ Քրոջս տղան «ՑՈՐ»-ում էր, կապ հաստատեցինք, ասաց ամեն ինչ նորմալ է, տղերքը ողջ են, անձամբ եմ խոսել, լսել ձայնը։ Թվում է պետք է հանգստանայի, բայց սիրտս ահավոր ցավում էր»,- ասում է նա։

Նունեին հաջորդ օրն առավոտյան ցավալի լուրը հայտնում է ամուսինը՝ «մինչև երբ պիտի խաբեմ, Մասիսն էլ չկա»։ Մասիսը զոհվեց սեպտեմբերի 19-ի երեկոյան՝ Շուշի-Ստեփանակերտ անտառային հատվածի «Ղայբալիշեն» տեղանքում տեղի ունեցած կատաղի մարտերի ընթացքում։

Միայն հետո պիտի պարզվեր, որ այդ հատվածում հայկական զորքը թշնամուն պատճառել է մարդկային ու տեխնիկական հարյուրավոր կորուստներ։ 

«Սեպտեմբերի 20-ի կեսօրին, զինադադարից մեկ ժամ առաջ Հաթերքի դիրքերում զոհվեց նաև փեսաս՝ Սասուն Ասրիյանը։ Ու տունս քանդվեց։ Սասունը սիրում էր զինվորական կյանքը, մանավանդ 44-օրյայից հետո վերջին 3 տարիներին ավելի նվիրված էր ծառայում։ Սասունից մնաց նրա որդին՝ 3 տարեկան որդին Արամեն, ով բնավորությամբ Սասունն է, արտաքին տեսքով՝ Մասիսը»։ 

Պատերազմում Միքայելյանների ընտանքիքն ամենաշատ է կորցրել․ Նրա եղբայրը 18 տարեկանում զոհվել էր առաջին պատերազմում։ 2020-ին Հադրութի, 2023-ին  ամբողջ Արցախի կորստի հետ մեկտեղ անմահացան Նունեի որդին, փեսան՝ ում զավակներից չէր տարբերում։ Նունեի խոսքով՝ որդու զոհվելուց հետո Մերին սիրելիի ընտանիքի հետ կապը շարունակում է պահել և հաճախ է այցելում իրենց տուն։ Ինքն ու ամուսինը նրան վերաբերում են սեփական դստեր պես։ 

Տղաները հուղարկավորվել են «Եռաբլուր» զինվորական պանթեոնում։

Հունան Թադևոսյան