Կառավարության այսօրվա՝ նոյեմբերի 17-ի նիստի օրակարգային հարցերը 34-ն են։ Եվ, սովորության համաձայն, զեկուցվող հարցերի թիվը չի գերազանցում երկուսը։

Այս անգան չզեկուցվողների մեջ մեծ տեղ են գրավում նաև գաղտնի հարցերը՝ 6 նախագիծ։ Այս անգամ գաղտնի հարցերը միայն պաշտպանության նախարար Սուրեն Պապիկյանի կողմից ներկայացված նախագիծեր չեն։ Այսպես, երկու գաղտնի նախագիծ ֆինանսների նախարար Տիգրան Խաչատրյանն է ներկայացրել, մեկ հարց ՏԿԵ նախարար Գնել Սանոսյանը, մեկ հարց ԲՏԱ նախարար Ռոբերտ Խաչատրյանը, մի հարց էլ՝ վարչապետի աշխատակազմի ղեկավար Արայիկ Հարությունյանը։ Այս պրակտիկան, երբ ժողովրդավարության բաստիոն Հայաստանում (այդպես էր, չէ՞, Փաշինյանը կոչում մեր երկիրը) գործադիրը, մեղմ ասած, թափանցիկ չի աշխատում, հատկապես տեսանելի ու շոշափելի է 44-օրյա պատերազմից հետո, երբ պարզ դարձավ, որ հասարակության զգալի մասն էլ կուրորեն չի վստահում Փաշինյանին ու իր թիմին, և այլևս հալած յուղի տեղ չի ընդունում ներկայացվող ամեն խոսք։

Թեև փաստերը հստակ ի ցույց են դնում, թե որքան չժողովրդավար է գործադիրի աշխատելաոճը, այնուամենայնիվ, Փաշինյանը շարունակում է պնդել, որ Հայաստանի միջազգային բրենդը դեմոկրատիան է։

Թերևս, մեր երկրում ամեն բան ունի իր արտահայտման տարբերվող ձևը, և դեմոկրատիան էլ, գուցե, հենց սա է։ Իսկ ո՞վ է ասել, որ հանրությունն իրավունք ունի իմանալու, թե կառավարության առաջարկած նախագծերն «իր գլխին ինչ են բերելու»։

Ըստ էության, հեռու չէ նաև այն օրը, երբ նիստի օրակարգն անգամ չի հրապարակվի, և էլի նույն սկզբունքով, ո՞վ ասաց, որ հին ու բարի ժամանակներում հռչակված երեք միլիոն վարչապետերից և որևէ մեկն իրավունք ունի իմանալու, թե էլիտան ինչով է զվաղված, ինչ նախագիծ է ներկայացնում կամ ինչպես է պատրաստվում փոխել մարդկանց կյանքի որակը, եթե, իհարկե, նման նպատակ ունի։

Նարե Գնունի