Աշխարհի ցավը շալակն առած, ու միևնույն ժամանակ, ուրիշի ցավն ամեն վայրկյան ժպիտով փոխարինող արտիստի՝ Ֆրունզիկի ծննդյան օրն է։ Կյանքի ամեն րոպեն Մհեր Մկրտչյանի համար թատրոն էր, ուզում էր մարդկանց ժպիտով լուրջ բաներ ասել։
Բոլորի կողմից սիրված ու բոլորին ուրախացնող դերասանին «ուրախ-տխուր մարդ» էին անվանում․ պատճառը թերևս այն էր, որ կյանքի դրաման թաքցնելով, Ֆրունզիկը կարողանում էր ուրախ դերեր խաղալ։ «Դերասանը պիտի կարողանա ամեն ինչ խաղալ: Դերասանը ներկայացնում է մարդուն, իսկ մարդու էության մեջ և՜ լաց կա, և՜ ծիծաղ, և՜ հումոր»,- ասել է Մհեր Մկրտչյանը:
Պատմում են, որ նա կարող էր կատակել առանց անգամ մեկ բառի։ Նման մի դեպք եղել է ԱՄՆ-ում, երբ Ֆրունզիկը բեմ բարձրացել ու առանց որևէ բառ ասելու նայել հանդիսատեսին։ Դահլիճը հենց առաջին րոպեից սկսել է թնդալ ծիծաղից։ Առանց խոսքի խաղալ Ֆրունզիկը սովորել էր իր ամենասիրելի վարպետից՝ Չարլի Չապլինից։
Բայց դե, դա չի նշանակում, որ պակաս սուր էր Ֆրունզիկի լեզուն։ Իր գրեթե բոլոր հայտնի ֆրազաները իմպրովիզացիաներ են եղել, որոնք կյանք են առել հենց նկարահանման հրապարակում։ Հաճախ, անգամ գործողություններն են անսպասելի եղել, նորություն թե՛ սցենարիստի, թե՛ ռեժիսորի համար։
«Լավ կոշիկ կկարեի, թե թատրոնի չափ սիրեի, լավ գյուտեր կհորինեի, թե թատրոնի չափ սիրեի, մսագործ էլ որ լինեի, ատաղձագործ էլ որ լինեի, հանցագործ էլ որ լինեի, պոեմներ կհորինեի, թատրոնի չափ թե սիրեի»,- անկեղծացել է նա։
Այո՛, Ֆրունզիկի սերը թատրոնն էր։ Եվ պատահական չէ, որ ներկայացման համար նա մերժեց ռուս հայտնի ռեժիսոր Ռյազանովի առաջարկը։
«Կինոն ի՞նչ է, կինոն սիրուհիդ է, թատրոնը՝ կինդ։ Ինչ ուզում ես արա, վերադառնալու ես տուն»,- մի դիպվածով ասել է Ֆրունզիկը։
Նրա հարդարանքի սեղանի մշտական բնակիչներն էին Վահրամ Փափազյանի և Հրաչյա Ներսիսյանի նկարները։ Թատրոնը Ֆրունզիկի կյանքն էր, բայց դա չի նշանակում, որ ֆիլմերում ինքն իրեն զիջում էր։
«01:99», «Նվագախմբի տղաները», «Մենք ենք մեր սարերը», «Կտոր մը երկինք», «Նահապետ»․․․, և այսպես շարունակ։ Այդ տարիներին Ֆրունզիկինն էին գրեթե բոլոր գլխավոր դերերը։ Դե, փառքի գագաթնակետն էլ «Միմինո» ֆիլմն էր։ Նա արդեն ոչ միայն Հայաստանի, այլ նաև՝ ամբողջ Խորհրդային Միության սիրելի հերոսն էր։
Ֆրունզիկի հանդեպ մարդկանց սերն անասելի մեծ էր․ մետրոյում նրան ծափերով էին դիմավորում, շուկայից տուն ճանապարհում լեփ-լեցուն պարկերով։ Բայց, հատկանշական է դեպքերից մեկը, երբ նա բանտում այցելու է ընկերոջը, և մեկ ժամ անց ռեսորանում ճաշում այդ ընկերոջ և բանտի պետի հետ։
Որքան հաջողակ էր կարիերայում, այդքան էլ ձախորդ՝ անձնական կյանքում։
Ընտանիքը, որի մասին այդքան երազում էր Մհերը, այդպես էլ չստեղծվեց․ մի քանի անգամ ամուսնացավ, բայց բոլոր դեպքերում էլ վերջը բաժանումն էր։
Դե դրա պատասխանն էլ կար․ «Ի՞նչ անենք, Չապլինն ութ անգամ է ամուսնացել»։
Թերևս դա է պատճառը, որ նա ընկալվում էր որպես ուրախ, բայց միևնույն ժամանակ, տխուր մարդ։