«Այս առումով էական դեր կխաղա Հայաստանի կամ Իրանի տարածքով Ադրբեջանի արևմտյան շրջանների և Նախիջևանի միջև տրանսպորտային կապերի ապաշրջափակումը։ Այսօր Ադրբեջանն ու Իրանը սկսել են կամուրջների կառուցումը սահմանին, որոնք կկապեն երկու երկրների ճանապարհները և կապահովեն ամենակարճ ու հարմար տեղաշարժը Ադրբեջանի արևմտյան շրջանների և Նախիջևանի միջև։ Հայաստանի տարածքով Մեղրիով երկաթուղու և ավտոմայրուղու կառուցումը, որի ինքնիշխանությունը ոչ ոք կասկածի տակ չի դնում, կախված է Հայաստանի դիրքորոշումից։ Միաժամանակ, Իրանի տարածքով արդեն կառուցվում է Հայաստանը շրջանցող ճանապարհ, այսինքն՝ մինչև 2024 թվականը ճանապարհ կլինի, և այն հնարավորություն կտա մուտք գործել Իրանի, Թուրքիայի և հետագա Եվրոպայի շուկաներ»,- օրերս ասել է Ռուսաստանի փոխվարչապետ Օվերչուկը:

Այս հայտարարությունը միանշանակ սենսացիոն կարելի է համարել:

Նախ, բացահայտվում է, որ ռուսական կողմը Հայաստանից ամենևին էլ արտատարածքային միջանցք չի ուզում, այլ, ըստ ամենայնի, ձգտում է կյանքի կոչել կոմունիկացիաների ապաշրջափակման մասին այն կարգավորումը, որը տեղ է գտել 2020թ-ի նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարության մեջ:

Երկրորդ, առնվազն տպավորություն է առաջանում, որ կոմունիկացիաների ապաշրջափակմանը խանգարում է ոչ միայն Ադրբեջանն՝ իր ագրեսիվ քաղաքականությամբ, այլ նաև Հայաստանի իշխանությունը, որը վերջին շրջանում փորձում է Ռուսաստանին վերագրել միջանցքի շահառուի կարգավիճակը՝ չնայած Օվերչուկի ու Ռուսաստանի բարձրաստիճան այլ պաշտոնյաների բազմաթիվ հերքումներին:

Լեգիտիմ կասկածներ են առաջանում, որ Հայաստանի իշխանությունները մտադիր են արտաքին քաղաքականության վեկտորալ փոփոխություն կատարել ու այդ հիմքով գեներացնում են հակառուսական տրամադրություններ:

Հետաքրքիր է՝ իսկ ո՞րն է լինելու Հայաստանի իշխանության կամ նրա արևմտյան հովանավորների հակազդեցությունը, եթե Մոսկվան որոշի «պատժել» Հայաստանին՝ ճամբարափոխության համար:

Լավագույն դեպքում՝ մեզ սպասում է ուկրաինական սցենար, իսկ ավելի հավանական է՝ Արևմուտքը կսահմանափակվի զորակցության բարոյական հայտարարություններով:

Վահրամ Բագրատյան