Լուսիան շարունակում է սպասել հորը, որը «հեռու Արցախում դեռ աշխատանքի է»...

ԿԱՐԵՎՈՐ ԼՈւՐԵՐ 29 Փետրվար 2024 | 21:10 Հունան Թադևոսյան

«Երեխան, որ զինվորական համազգեստով մարդ է տեսնում, ասում է «պապան հեռու տեղից եկել ա», որովհետև մինչ օրս նրան ասում ենք պապան հեռու է, Արցախում է, գործի է գնացել»,- MediaHub-ի հետ զրույցում ասում է Արցախի Կարմիր գյուղից տեղահանված և Արմավիրի մարզում ապաստանած Մարգարիտա Հարությունյանը։ Նրա եղբայրը՝ ՊԲ ավագ լեյտենանտ Անդրանիկ Հարությունյանը, զոհվել է 2023 թվականի սեպտեմբերի 20-ին՝ զինադադարից րոպեներ առաջ։

«Անդրանիկին ազատ ժամանակ տեսնել հնարավոր չէր, իր գիտակցական ամբողջ կյանքը նա նվիրել է ծառայությանը։ Պայմանագրային էր, բայց 44-օրյա պատերազմի ժամանակ ցուցաբերած անձնվիրության համար ստացել է զինվորական կոչում։ 2023-ի սեպտեմբերին արձակուրդում էր։ Մեզ համար անսովոր հաճելի էր, որ վերջապես տանն է։ Բայց ուրախությունը կարճ տևեց, քանի որ սեպտեմբերի 16-ին «համար 1» հրամանով նորից գնաց մշտական տեղակայման վայր»,- պատմում է հերոսի քույրը։

Իրավիճակով պայմանավորված երիտասարդ սպան և իր ստորաբաժանումը բարձրանում են դիրքեր՝ Ասկերանի շրջանի Խնապատ գյուղի ուղղությամբ։ Սա այն տարածքն է, որտեղ իրադրությունը մշտապես լարված է եղել Քարագլուխ բարձունքի անկումից հետո։

«Զանգում էր, խոսում էինք առօրյայից, ծառայությունից էինք հարցնում։ Հաճախ կնոջ՝ Արմինեի ու դստեր՝ Լուսիայի հետ էր խոսում։ Վստահեցնում էր, որ ինքը լավ է, իր մոտ ամեն բան կարգին է։ Սեպտեմբերի 19-ին ես դպրոցում էի, դասավանդում եմ, Անդրանիկը զանգեց, որպեսզի միանգամից բաց հարցեր չտար, ասում էր՝ «ամեն ինչ նորմա՞լ ա»: Որպեսզի աշակերտների մոտ խուճապ չառաջացնեի, ասացի, որ մեզ մոտ էլ հանգիստ է, ուղղակի Հարավի ուղղությամբ առավոտյան կրակել են։ Շատ չանցած պատերազմը սկսվեց»։

Անդրանիկը հմուտ զինվորական էր, տիրապետում էր ռազմարվեստի կանոններին։ Մարտական մկրտությունը ստացել էր 44-օրյա պատերազմին։ Մարգարիտան ասում է, որ եղբայրն այնքան էր կապված զինվորական կյանքին, որ հազվադեպ դեպքերում է մասնակցել ընտանեկան տոներին։

«Անգամ իր դստեր լույս աշխարհ գալու օրը, Արմինեին ծննդատնից դուրս գրելու ժամանակ եղել է դիրքերում, իսկ մենք հասկանում էինք զինվորականի կյանք է, իրեն հակառակը համոզել չէինք կարող, դա ապրելակերպ էր»։

Անդրանիկ Հարությունյանը սեպտեմբերի 19-ին մի քանի անգամ կարողացել է կապվել ընտանիքի անդամների հետ, անընդհատ մտածել է նրանց անվտանգության մասին, ցուցումներ է տվել, դուրս եկել կապից ու շարունակել մարտը։

«Հաջորդ օրը՝ կրակի դադարից հետո, ամբողջ ընտանիքով խելագարվում էինք, որովհետև կապ հաստատել չէինք կարող։ Մտածելով, որ հնարավոր է վիրավորում ստացած լինի, գնացել եմ հիվանդանոց և քրքրել բոլոր ցուցակները։ Հետո ուժ եմ հավաքել, գնացել մորգ, այնտեղ էլ անունը չեմ գտել։ Հաջորդ օրը մորաքրոջս տղան է զանգել, ասել է՝ «պապայիդ ասա, թող իջնի շենքի բակ»։ Զգալով, թե ինչ պետք է ասի, ես էլ, հարսս էլ իջանք։ Պապանձվել էինք, բոլորս իրար էինք նայում, չնայած, որ լռությունից արդեն պարզ էր։ Ասաց, որ անունը թարմացված ցանկում է եղել»,- արտասվում է Մարգարիտան, նշում, որ այդ վայրկյանին իր ընտանիքը պարտվեց պատերազմում ու կորցրեց իր բաժին հայրենիքը։

«Անդրանիկը զոհվել է թշնամու դիպուկահար մահացու կրակից հրադադարից րոպեներ առաջ։ Նա անմահացավ Արցախը պաշտպանելիս ու Արցախի հողն էլ ամուր գրկեց նրան։ Մորգից անընդհատ զանգում ու ասում էին՝ «տեղ չկա, պիտի տանեք, հուղարկավորեք»։ Պատկան մարմիններն էլ ոչինչ չէին ասում, իրավիճակը քաոսային էր, չգիտեինք, որ հայաթափում է լինելու, և որ հուղարկավորումից օրեր անց էլ քաղաքում մարդ չի մնալու։ Սեպտեմբերի 22-ին Անդրանիկի մարմինն ամփոփվեց Եղբայրական հուշահամալիրում»։

Ավագ լեյտենանտ Հարությունյանը հետմահու արժանացել է «Մարտական խաչ» 2-րդ աստիճանի շքանշանի։
Հարությունյանների ընտանիքի երազանքը նույնն է ու անփոփոխ՝ վերադառնալ Արցախ, գրկել Անդրանիկի գերեզմանը, որտեղ չհասցրեցին նույնիսկ խունկ ծխել այդ դառն ու ծանր ժամանակներում։