Hraparak.am-ը գրում է․

2021թ. նոյեմբերի 4-ից որպես տնօրենի ժամանակավոր պաշտոնակատար, իսկ 2022թ.  մարտի 25-ից Արմավիրի տարածաշրջանային պետական քոլեջում  տնօրեն է  նշանակվել  Անգին Արշակյանը, որի պաշտոնավարման ողջ ընթացքը նշանավորվել է մարդու գիտակցության մեջ որևէ կերպ չտեղավորվող իրադարձություններով: Այս ողջ ընթացքում տնօրենը  դարձել է բազմաթիվ  անհեթեթ իրավիճակների, բանսարկությունների, խարդավանքների և խառնաշփոթի էպիկենտրոն՝ կոլեկտիվում ստեղծելով  անառողջ մթնոլորտ, ինչպիսին երբեք չէր եղել:

Արմավիրի տարածաշրջանային պետական քոլեջի տնօրեն Անգին Արշակյանը անարգել է  քառօրյա և  44-օրյա  պատերազմում  քոլեջի զոհված  ուսանողների հիշատակը, քանդել է քոլեջի ուսանողների և դասախոսների կոշմից պատրաստված պատը՝ ասելով, որ «այստեղ գերեզմանոց չէ, որ մեռելների նկարները փակցնեն»: Հիշատակի պատը սրտի կսկիծով, սակայն  մեծ սիրով և  ոգևորությամբ պատրաստվել էր ուսանողների և դասախոսների կողմից, սակայն ամառային արձակուրդների ընթացքում տնօրենը որոշել է քանդել այն՝ առանց  կոլեկտիվի կարծիքը հաշվի առնելու:  Կոլեկտիվի հարցին  թե  ուր են  նկարները, տնօրենը առանց խղճի խայթ և ամոթ զգալու հանգիստ պատասխանել է, որ սա գերեզմանոց չէ, որ մեռելների նկարներ փակցվեն: Պաշտոնավարման  մի քանի ամիսների ընթացքում  կոլեկտիվը համոզվեց, որ  Անգին Արշակյանը զուրկ է  մարդկային բոլոր բարձր արժեքներից, չունի սկզբունքներ,  չի փայլում բարեկրթությամբ, բայց որ ունակ է  նման ստոր, քստմնելի և նողկալի արարքի,  սպասելի չէր: Այս արարքը հարուցեց կոլեկտիվի արդարացի զայրույթը  և վրդովմունքը: Աներևակայելի է, թե ինչպես է տնօրենի ձեռքը գնացել դիպչել այդ նկարներին, իջեցնել պատից, չէ՞ որ նրանք իրենց կյանքն էին զոհել հանուն մեր բարօրության: Հարց է առաջանում. Արդյոք նման քայլի ընդունակ կինը  իրավունք ունի ղեկավարել կրթական հաստատություն և սերունդներ կրթել:

Տնօրենի պաշտոնավարման  ընթացքում քոլեջը դարձավ կոնֆլիկտային իրավիճակների թատերաբեմ, որին ականատես եղան ուսանողներ, ծնողներ, ինչը անընդունելի է, սակայն ինտրիգային իրավիճակները անկանխատեսելի են և անկառավարելի դասախոսական և վարչական անձնակազմի կողմից, քանի որ  անմիջական հրահրողը տնօրենն է: Աշխատանքային օրը  քոլեջում սկսվում է գոռգոռոցներով, մեղադրանքներով ,  տարբեր աշխատողներին ուղղված սուտ զրպարտանքներով, ուսանողների և ծնողների  մոտ դասախոսներին  վիրավորելով:   Սա կարծես սովորական աշխատելաոճ լինի տնօրեն Անգին Արշակյանի համար:  Ցանկացած փոքր հարց, որը նախկինում հեշտորեն և արագ լուծում էր ստանում, դարձավ անվերջանալի քննարկումների,  «թերացումների բացահայտումների» առիթ: Ամեն կերպ ջանում է ցույց տալ, որ նախկինում ամեն ինչ սխալ է արվել, արվել է թերացումներով, որի համար ջանք չի խնայում ( նույնիսկ դիտավորությամբ գործողություններ է կատարում, օրինակ, մատյաններ են կեղտոտվում):

Պաշտոնավարման առաջին իսկ օրվանից, դասախոսական և վարչական անձնակազմի հետ առաջին հանդիպման ժամանակ, Ա. Արշակյանը հայտարարեց, որ քոլեջը հայտնվել է ծանր կացության մեջ՝ «ուռճացված» հաստիքների պատճառով, որին հետևեց  կրճատումների և ազատումների անվերջ շարքը: Կոլեկտիվը աստիճանաբար նոսրացավ, բաժանվեց տասնամյակների վաստակ և ավանդ ունեցող տաղանդավոր և գիտակ դասախոսներից,  նվիրված աշխատողներից  և այդ ամենին լուռ հետևեց՝ հավատալով և վստահելով  նորանշանակ տնօրենի խոսքին և գիտակցելով, որ հակառակ դեպքում  անհնար կլինի  քոլեջի հետագա գոյատևումը:  Բայց ավաղ, մեծ էր կոլեկտիվի  զարմանքը, երբ հաստիքների կրճատումներին հետևեց նոր աշխատողների մեծ հոսք: 

Տիկին Ա. Արշակյանը  իր խոսքով և կեցվածքով  անհարգալից վերաբերմունք  է դրսևորում դասախոսների նկատմամբ, անվանարկում է, նվաստացնում  ուսանողների ներկայությամբ: Ուսանողների և ծնողների ներկայությամբ դասախոսներին վիրավորում է անհարգալից արտահայտություններով՝ «բարդակ», «գոմ», «գող», «տգետ», «մեռած հոգիներ», «վիտրինա», «անգրագետ», «մետաստազ», «ոհմակ», «վհուկ», «ներառական»: Նման բառապաշարը հարիր չէ տնօրենին:

Վախի մթնոլորտ ստեղծելով, սպառնալով, որ կհեռացնի  աշխատանքից, աշխատողներին ստիպում է  զեկուցագիր գրել այն մարդկանց անունով, որոնց նկատմամբ ունի  անձնական  հակասություն, խնդիրներ և հակակրանք: 

Դասախոսներին ստիպում է հողագործական աշխատանքներ կատարել դասաժամերի հաշվին և շանտաժի է ենթարկում՝ սպառնալով զրկել դասաժամերից:  Նման շանտաժի ենթարկվում են նաև ուսանողները՝ դասաժամերի հաշվին կատարելով հողագործական կամ շինարարական, վերանորոգման աշխատանքներ: 

Պաշտոնավարման ընթացքում յուրացրել է կոլեկտիվի արհմիության գումարները՝ ծախսելով ոչ նպատակային ուղղությամբ: Կատարել է նաև ուսման վարձավճարների  բարձրացման  միանձնյա որոշում ՝ հաշվի չառնելով տարածաշրջանային առանձնահատկությունները և ծանր սոցիալական դրությունը: Տվյալ որոշումից տեղյակ չէ ոչ մանկավարժական խորհուրդը, ոչ էլ կառավարման խորհուրդը:

Խնդիրը բարձրաձայնվել է կոլեկտիվի կողմից, դիմում-բողոք է ուղղվել ԿԳՄՍ նախարարություն, ՀՀ գլխավոր դատախազին, ՀՀ վարչապետի աշխատակազմի ղեկավարին, ՀՀ Արմավիրի մարզպետին: Նախարարության աշխատակազմը   2 անգամ հանդիպել է  կոլեկտիվի հետ, լսել են և ասել, որ ժամանակ է պետք հարցին լուծում տալու համար, սակայն հուսադրող քայլերով ձգձգել է  հարցի լուծումը՝ մտահոգվելով, որ չխաթարվի ուսումնական  պրոցեսը:

Արմավիրի տարածաշրջանային պետական  քոլեջի աշխատողները անվստահություն են հայտնում այն տնօրենին, որը տարրական հարգանք չունի իր կոլեկտիվի անդամների նկատմամբ: Դասախոսների և աշխատակազմի  բարոյահոգեբանական վիճակից, լարված աշխատանքային մթնոլորտից  ելնելով՝ նման պայմաններում հնարավոր չէ կազմակերպել արդյունավետ աշխատանքային և ուսումնական գործընթաց, այդ  պատճառով կոլեկտիվը չի ցանկանում աշխատել նման տնօրենի հետ:

ՀԳ. Հիշեցնենք, որ երեկ մենք անդրադարձել ենք այս թեմային։