Իրանագետ Վարդան Ոսկանյանը գրում է․

Երբ Բաքվի բարբարոսական վարչախմբի պարագլուխը բարբաջում է Հայաստանի տարածքի նկատմամբ «հավակնությունների նկատմամբ, պետք է նրան բացատրել, որ նույնիսկ Լեռնային Շիրվանի և Ապշերոնյան թերակզքւ նկատմամբ նրա գերիշխանությունը պատմականորեն ոչ լեգիտիմ է, որովհետև այդ տարածքները, ներառյալ նաև Բաքուն, դեռևս մոտ հարյուր տարի առաջ գրեթե ամբողջությամբ բնակեցված էին կովկասյան պարսիկներով (թաթերով)։

Դիցուք, ադրբեջանական պատմագրության հայր Աբբաս-ղուլի Աղա Բաքիխանովը գրում է՝ «Շամախի հետ Ղուդիալ (այժմյան՝ Ղուբա) քաղաքների միջև ընկած շրջանում, օրինակ՝ Շիրվանում Հովզ, Լահիջ և Ղոշունլու, Ղուբայում Բարմաք, Շամփարա, Բուդուղի ստորին հատվածում և Բաքվի ամբողջ երկրամասում, բացի վեց թարաքամայական գյուղերից, ամբողջ բնաչությունը խոսում է թաթերենով  (կովկասյան պարսկերենով)։ Հայտնի է դառնում, որ սրանց ծագումը պարսկական է»։

Ի դեպ, ուշագրավ է, որ նույն տեղում Բաքիխանովը նշում է թե Արևելյան Կովկասի տեղաբնիկները թյուրքալեզուներին կոչում են «մոնղոլ»։

Կից՝ Բաքիխանովի գրքի՝ Բաքվի հրատարակությունից նշված հատվածի խտապատկերն է։