Իշխանությունը որոշել է «անվտանգության նկատառումներից ելնելով» ԱԺ պարիսպների երկայնքով փշալար անցկացնել։ Տարածված կարծիքի համաձայն՝ սա վկայում է այն մասին, որ իշխանությունները մտադիր են ստորագրել «խաղաղության համաձայնագիրը» և դա վավերացնել խորհրդարանում։ 

Կասկած չկա, որ այս որոշումը կայացվել է Նիկոլ Փաշինյանի մակարդակով ու խնդիրն ամենևին էլ «ուսապարկերին» հանրության ցասումից պաշտպանել չէ: Օրինակ, 2020թ-ի նոյեմբերի 9/10-ի գիշերը Փաշինյանի դարդ ու ցավը խորհրդարանի նախագահ Արարատ Միրզոյանի անվտանգությունը չէր. երբ տասնյակ զայրացած մարդիկ հաշվեհարդար էին տեսնում կապիտուլյացիայի խորհրդանիշ իշխանության այս ներկայացուցչի հանդեպ, Փաշինյանը պատսպարվել էր բունկերում և «խրոխտ» լայվերով «մատ» էր «թափ տալիս» ընդդիմության ու հասարակության դժգոհ խավերի վրա:

Հիմա Փաշինյանը պարտվողական հերթական փաստաթղթին նախապատրաստվում է կանխավ՝ փշալար քաշելով իշխանության ու ժողովրդի միջև: Պատկերավոր ասած, հայ- ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորումից առաջ «դելիմիտացիա» է տեղի ունենում իշխանության և ժողովրդի միջև:

Ու այստեղ առաջանում են մի շարք լեգիտիմ հարցեր:

Եթե Փաշինյանը համարում է, որ ինքը փայլուն արտաքին քաղաքականություն է վարում ու նեղվում է «կապիտուլյանտ» տերմինից, ինչո՞ւ է «փշալարով» տարանջատվում ժողովրդից:

Արդյո՞ք նորմալ է, երբ Փաշինյանը փորձում է վերացնել բարիկադները Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջև՝ դրանք տեղափոխելով Երևանի կենտրոն:

Ճակատագրի հեգնանք է, երբ «ժողովրդավարության բաստիոն» Հայաստանում, երկրի ղեկավարը որոշումները կայացնում է ժողովրդի թիկունքում՝ «փշալարը» դարձնելով հասարակության հետ հարաբերության բանաձև:

Բայց պատմության փորձը հուշում է, որ «փշալարը» իշխանության կայունությունն ապահովում է շատ կարճ ժամանակահատվածում՝ անխուսափելի ֆիասկոյից առաջ:

Վահրամ Բագրատյան