Սիրիացի ժողովուրդը դարձավ այն գնդակը, որին հարվածում են մեծ երկրները տարբեր ուղղությամբ
«Սիրիան այլևս պարզապես հայրենիք չէ իր զավակների համար, այն վերածվել է միջազգային հաշիվների կարգավորման ֆուտբոլի բաց դաշտի, որտեղ պայքարում են մեծ ուժերը: Ինչ վերաբերում է սիրիացի ժողովրդին, ապա նրանց նույնիսկ հնարավորություն չտրվեց մասնակցելու, նրանք դարձան այն գնդակը, որին հարվածում են մեծ երկրների ոտքերը ամեն ուղղությամբ, որպեսզի հասնեն նպատակներին»,-MediaHub-ի հետ զրույցում ասում է հալեպաբնակ Կարլո Օհանյանը` մեկնաբանելով Սիրիայի շուրջ ընթացող ներքին ու արտաքին գործողությունները։
Ավելի քան տասնչորս տարի առաջ, գերագույն երկրները մտան Սիրիայի հրապարակ, յուրաքանչյուրն իր զենքով և օրակարգերով, և սկսվեց հակամարտություն, որը մեր զրուցակցի կարծիքով՝ կարծես դեռ հստակ ավարտ չունի:
«Ամեն մեկն իր ռազմավարական, տնտեսական, քաղաքական և ռազմական շահերի հետևից է ընկել, մինչդեռ Սիրիայի քաղաքացին ոչնչացումից, անտունությունից, սովից և մահից բացի ոչինչ չի գտնում.. Յուրաքանչյուր կողմ հանդես է եկել տարբեր աղբյուրներով, կա մեկը, ով հավակնում է պայքարել ահաբեկչության դեմ, մյուսը հավակնում է պաշտպանել ժողովրդավարությունը, իսկ երրորդը պնդում է պաշտպանել իր աշխարհաքաղաքական շահերը, իսկ ոմանք ազդեցություն և ագահություն են փնտրում ռեսուրսների հետեւում: Բայց բացահայտ ճշմարտությունը մեկն է, Սիրիան այլևս նրա զավակները չեն, այն դարձել է ընդամենը միջազգային բանակցային սեղանի թղթի կտոր»,- ասաց նա:
Կատաղի միջազգային մրցույթում Սիրիան կորցրել է իր ինքնիշխանությունը, և ճակատագրական որոշումններն այլևս իրենք չեն կայացնում: Կարլո Օհանյանի խոսքով՝ ամեն ինչ կեղծվում է հեռավոր մայրաքաղաքներում, որտեղ դաշինքներ են գծվում, ուղիներ են դրվում, և ծրագրեր են կազմվում, որոնք միայն մեծ երկրների շահերն են առաջ տանում: Ինչ վերաբերում է բազմազգ Սիրիայի քաղաքացիներին, որոնց թվում քիչ չեն նաև հայերը, ապա դարձել են անօգնական դիտորդ, որ հետևում են, թե ինչպես է իրենց հայրենիքը բաժանվում մեծ խաղացողների միջև, նույնիսկ թույլ չտալով դիպչել գնդակին:
«Ժողովուրդը խրված են աղքատության և լավ ապագայի անհուսության միջև։ Բժշկության, սննդի եւ անվտանգության ապահովումը դարձել է երազանքների հարված մի երկրում, որի հարստությունը թալանվում է, իսկ նրա գործերը ղեկավարվում են դրսից: Խնդիրն այն է, որ այս ամենի ավարտը մոտ չի թվում, մրցակցությունը դեռ շարունակվում է, և յուրաքանչյուր թիմ ավելին է ուզում և ձգտում է ավելի շատ գոլեր խփել, առանց ազդելու սիրիացի ժողովրդի վրա, ովքեր հերթական «ֆուտբոլի հանդիպման» միակ պարտվողը դարձավ և այլևս չի երազում հաղթանակ։ Մեր ուզածն այն է, որ թույլ տան ապրել որպես արժանապատիվ ժողովուրդ, ոչ թե ոտքերի տակ ճզմվող գնդակ»,- հավելեց նա:
Հունան Թադևոսյան
