Առաջիկա օրերին Վաշինգտոնում կկայանա Միացյալ Նահանգների, Հայաստանի և Ադրբեջանի արտաքին քաղաքական գերատեսչությունների ղեկավարների հանդիպումը:

«Մի քանի օրից մեկնելու եմ Վաշինգտոն, որտեղ կհանդիպեմ ԱՄՆ պետքարտուղար Բլինքենի և Ադրբեջանի արտգործնախարար Բայրամովի հետ», - երեկ խորհրդարանում հայտարարել է Հայաստանի արտգործնախարար Արարատ Միրզոյանը:

Երկու օր առաջ ճեպազրույցում ԱՄՆ Պետդեպարտամենտի խոսնակ Նեդ Փրայսը հայտարարել էր, որ պաշտոնական Վաշինգտոնը կշարունակի ներգրավված մնալ Հայաստան - Ադրբեջան կարգավորման գործընթացում ու ԱԳ նախարարների առաջիկա հանդիպումը, թերևս, ասված վկայությունն է:

Մյուս կողմից, տեսանելիորեն Հայաստանը հայտնվում է աշխարհաքաղաքական շահերի բախման կիզակետում: Մի կողմից, Սոչիում ընդունվում է Ռուսաստանի, Հայաստանի և Ադրբեջանի ղեկավարների եռակողմ հայտարարություն, որից հետո Փաշինյանը հայտարարում է, որ գրեթե ամբողջությամբ համընկնում են պաշտոնական Երևանի ու Մոսկվայի պատկերացումները ԼՂ խնդրի վերաբերյալ, մյուս կողմից՝ Հայաստանը շարունակում է ակտիվորեն մասնակցել նաև արևմտյան ձևաչափերին:

Ընդ որում, թե միջնորդների շահերն են բախվում և թե հայ- ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորման նրանց պատկերացումները:

Սակայն խնդիրը նույնիսկ դա չէ:

Հայաստանը պարտավոր է և պետք է ակտիվ աշխատի արտաքին քաղաքականության բոլոր ուղղություններով՝ բոլոր պետությունների հետ: Խնդիրն այն է, որ Հայաստանը չունի քաղաքականություն, սեփական օրակարգ և կախված ուժերի բալանսի մասին Փաշինյանի պրիմիտիվ պատկերացումներից՝ ուղղակի նետվում է մի գերտերության շահերի սպասարկումից մեկ այլ գերտերության հաճոյանալուն:

Օրինակ, մենք այդպես էլ հստակ պատկերացում չունենք այն հարցի մասին՝ հայ- ադրբեջանական հարաբերությունների փուլայի՞ն, թե՞ փաթեթային լուծում է պատկերացնում Հայաստանի այսօրվա իշխանությունը:
Փաշինյանը չունի սեփական օրակարգ ու սա է հիմնական պատճառը, որ նա հայտնվում է աշխարհաքաղաքական սարդոստյանում:

Վահրամ Բագրատյան