MediaHub-ը մեկնարկում է նոր խորագիր՝ Facebook-ն է քննարկում:

Ամեն օր մենք կներկայացնենք սոցիալական ցանցի օգտատերերի կողմից շատ քննարկման արժանացած մարդկային պատմություններին՝ առանց մեկնաբանության:

Այսօր Եռաբլուր գնալիս, տաքսու վարորդը հոգոցով հարցրեց.

- Եռաբլուր հա էլի... Քուրիկ ջան, ինչ կռիվը սկսվեց տղուցս լուր չունեմ, 7 օր ա չի զանգել, լեզուս չի պտտվում ուրիշ բան մտածեմ: Մեկը հույս ա տալիս, ասում են թե չաստում չեն, ապահով տեղ են, բայց ես չգիտեմ: Կինս էլ հիվանդ ա, ամբողջ օրը լացում ա, շատ վատ ա.. Էս ինչ արեցին...Չգիտեմ ինչ անեմ, ոնց գտնեմ...2003 թիվ ա տղես, 19տ ա:

Հետո երկուսս էլ լռեցինք, ես էլ չգիտեի ոնց հույս տալ... Մեկ էլ զանգ հեռախոսից.

—Ալո՞ , տղե՞ս , Սաքո՞ ո՞նց ես ցավդ տանեմ, տղես ինձ մենակ չթողես լսում ես, մեռնեմ քեզ, տղես, ո՞նց ես, հո վիրավոր չես, ո՞րտեղ ես տղես, ուզում եմ գամ քո մոտ , տղես մենակ դու ապրի,տղես մեռնեմ քեզ, փառք Աստծո, փառք Տիրոջը, որ զանգեցիր տղես, մամային դու կզանգես, թե՞ ես զանգեմ տղես, զանգի թող ձենդ լսի տղես:

Հեռախոսն անջատելուն պես, բարձրաձայն հուզվել էր, փառք էր տալիս Աստծուն, որ տղան ողջ էր: Երկուսս էլ լացում էինք, իր մոտ ուրախության արցունքեր էին, ինձ մոտ՝ թե ուրախության և թե տխրության, մտածելով երանի բոլորդ էլ զանգեիք տղերք, երանի մենք բոլորս ուրախությունից լացեինք....