Պատմության մեջ յուրաքանչյուր օր առանձնանում է որևէ իրադարձությամբ, փաստով կամ տոնով։ Դե իսկ այսօր, նոյեմբերի 7-ին,  իր իսկ ծննդյան օրը, MediaHub.am-ը սիրով ներկայացնում է ֆրանսիացի փիլիսոփա, գրող և լրագրող Ալբեր Կամյուի կյանքի ու գործունեության մի քանի դրվագներ։

Կամյուն իրեն չէր համարում էքզիստենցիալիստ հեղինակ, չնայած իրեն հենց այդպես էլ ընկալում էին, նույնիսկ իր կենդանության ժամանակ։ 1945 թվականին տված հարցազրույցում նա հերքում է իր կապը որևէ գաղափարական ուղղության հետ. «Ոչ, ես էքզիստենցիալիստ չեմ։ Սարտրը և ես միշտ զարմանում ենք, երբ մեր անունները տեսնում ենք նրանց շարքերում»։

Նրա հայացքները զարկ տվեցին փիլիսոփայական այն ուղղությանը, որ հայտնի է աբսուրդիզմ անունով։ Նա հեղինակել է «Ընդվզող մարդը» էսսեն, որում ցույց է տալիս, որ իր ողջ կյանքը նվիրվել է նիհիլիզմի փիլիսոփայությանը հակադրվելուն, միևնույն ժամանակ խորապես անհատական ազատության գաղափարով լցված լինելով։ 1957 թվականին, 44 տարեկան հասակում նրան շնորհվում է Նոբելյան մրցանակ՝ Գրականության ոլորտում, նա երկրորդ ամենաերիտասարդ մրցանակակիրն էր պատմության մեջ։

Կամյուն մահացել է 1960 թվականի հունվարի 4-ին՝ 46 տարեկան հասակում Սենսում՝ Լե Գրանդ Ֆոսսարում (Վիլլեբլեվինի փոքրիկ գյուղերից), տեղի ունեցած ավտովթարի հետևանքով։ Նրա վերարկուի գրպանից հայտնաբերել են գնացքի չօգտագործված տոմս։ Նա մտադիր էր կնոջ և երեխաների հետ ճամփորդել, բայց վերջին պահին ընդունել էր իր հրատարակչի՝ միասին ճամփորդելու առաջարկը։

Ֆասել Վեգա ՀԿ500-ի վարորդը՝ Միշել Գալլիմարը, ով Կամյուի հրատարակիչն էր և մոտ ընկերը, նույպես մահացավ ավտովթարի հետևանքով 5 օր անց։;

Կամյուն ընթերցողին ներկայանում է երկվությամբ, որում կա և երջանկություն և տխրություն, մութ և լույս, կյանք և մահ և այլն։ Նա շեշտում է այն փաստը, որ երջանկությունը անցողիկ է և մարդու հիմնական վիճակը մահկանացու լինելն է, սա է Կամյուի համար կյանքի և երջանկության գնահատման հիմնական ցուցիչը։ 

•   Եթե ոչինչ որևէ նշանակություն չունենար, Դուք իրավացի կլինեիք։ Բայց կա մի բան, որը դեռ ունի իմաստ։