Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը, նախօրեին ելույթ ունենալով «Նոր Ադրբեջան» կուսակցության 30-ամյակին նվիրված միջոցառմանը, հայտարարել է, որ «Ադրբեջանը ՀԱՊԿ-ում ավելի շատ ընկերներ ունի, քան Հայաստանը»։ 

«Մենք այս կազմակերպության (ՀԱՊԿ) անդամ չենք, Հայաստանն անդամ է, և այս կազմակերպության միջոցով նպատակ ուներ անհիմն պահանջ ներկայացնել Ադրբեջանի դեմ՝ փաստորեն, ուզելով այդ կազմակերպության անդամ երկրներին իրար դեմ հանել։ Կազմակերպության մյուս անդամները չեն ենթարկվել սադրանքին։ Իսկ ոմանք իրենց ելույթներում Հայաստանին այնպիսի դրության մեջ են դնում, որ այսօր էլ Հայաստանում չեն կարողանում մոռանալ դա։ Այս կազմակերպությունում մենք ավելի շատ ընկերներ ունենք, քան Հայաստանը»,- ասել է Ալիևը։

Սա այն դեպքն է, երբ Ադրբեջանի նախագահը բարձրաձայնել է ճշմարտություն, որը հասու է անգամ դպրոցահասակ երեխաներին: 

Այլ խնդիր է, որ այդ «ճշմարտությունը» նա հնչեցրել է երևանյան գագաթնաժողովից առաջ, անկասկած՝ կոնկրետ նպատակներով: 

Այլ խոսքով, այս պարագայում՝ էական է Ադրբեջանի նախագահի խոսքի ոչ թե բովանդակությունը, այլ ժամանակային գործոնը:

Ուրեմն, ինչո՞ւ Ալիևը հենց այս պահին հարկ համարեց հնչեցնել այս բառերը:

Նա Երևանին մղում է ՀԱՊԿ-ի, Ռուսաստանի հետ հակադրության՝ քաջ գիտակցելով, որ անտագոնիզմի այդ ռեժիմն այսօրվա Հայաստանը սպասարկել չի կարող: Ապշել կարելի է, թե ինչպե՞ս այս ճշմարտությունը չեն գիտակցում «անկախակական» դիրքերից հանդես եկող ու Պուտինի այցը «հարամելու» կոչ անող հայաստանյան շրջանակները:

Այո, ՀԱՊԿ երևանյան գագաթաժողովից պետք չէ մեծ ակնկալիքներ, սպասելիքներ ունենալ:

Արդեն մոտ 15 տարի է՝ Հայաստանը դադարել է լինել Ռուսաստանի միակ դաշնակիցը Հարավային Կովկասում, այդ դերն ունի նաև Ադրբեջանը:

Ռուսաստանի Դաշնային խորհրդի փոխնախագահ Կոսաչյովը ռուսական «Аргументы и факты»-ի լրատվականին տված հարցազրույցում հստակ ձևակերպել է  Մոսկվայի քաղաքականությունը: «Հայաստանի և Ադրբեջանի հակամարտությունը, իմ տեսանկյունից, չի մտնում ՀԱՊԿ իրավասության մեջ։ ՀԱՊԿ անդամ երկրներից յուրաքանչյուրն ինքն է որոշում իր վերաբերմունքը խնդրի նկատմամբ։ Իսկ Ռուսաստանի ջանքերը հավասարապես պահանջված են երկու կողմից էլ։ Այլ կերպ չի կարող լինել, իրավիճակը կարող է զարգանալ միայն այսպես։ Ընդունել այս հակամարտությունում միայն մեկ կողմին աջակցելու դիրքորոշում, կնշանակի սրել այն։ Անհրաժեշտ է որդեգրել խաղաղ կարգավորման դիրքորոշումը և ապահովել, որ այս կարգավորման պայմաններն ընդունելի լինեն բոլոր կողմերի համար»,- հայտարարել է նա:

Այս իրողությունները, սակայն, մեզ ոչ թե էմոցիոնալ լուծումների պետք է մղեն, այլ պրագմատիկ օրակարգ ձևակերպելու անհրաժեշտություն ծնեն: Պետք չէ, «շրխկացնել» դուռը ու հեռանալ, անհրաժեշտ է ունենալ քաղաքականություն, որը հնարավորինս նվազագույնի կհասցնի Ալիևի «ներկայությունը» ՀԱՊԿ-ում:

Վահրամ Բագրատյան