Գլխավոր դատախազությունը դեռ չի հստակեցնում, թե կոնկրետ ինչ արարքի համար են պաշտոնեական դիրքի չարաշահման ու փողերի լվացման հոդվածներով մեղադրանք առաջադրել ընդդիմադիր Հանրապետական կուսակցության փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանին, որին «Զվարթնոց» օդանավականում մի քանի օր առաջ թույլ չեն տվել մեկնել երկրից։

Ինքը՝ Աշոտյանն ասում է, թե մինչ այդ տեղյակ չի էլ եղել, որ երկրից դուրս գալու արգելք ունի, սահմանն անցնելիս անցագրայինի աշխատակիցներն են տեղեկացրել, որ ելքի արգելք կա, ներողություն խնդրել ու արգելել առաջ գնալ։

Այս պատմության մեջ խնդիրը ո՛չ Աշոտյանի անձն է, ո՛չ նրա կուսակցությունը և ո՛չ էլ իշխանություն-ընդդիմություն հարաբերություններն՝ առհասարակ:

Ժողովրդավարական երկրներում, որպես կանոն, մարդուն տեղյակ են պահում, որ նրան մեղադրանք է առաջադրվել, հետո ընտրվում է խափանման միջոց, մի խոսքով՝ գոյություն ունեն կոնկրետ ընթացակարգեր: 

Եթե դրանք չեն պահպանվում, նույնիսկ ծիծաղելի է խոսել ժողովրդավարության, իրավական պետության մասին, որովհետև ընտրովի արդարադատությունն ավտորիտարիզմի ամենացցուն հատկանիշներից մեկն է:

Նիկոլ Փաշինյանի «աննախադեպ Ժողովրդավարական» Հայաստանում մի աննախադեպ բան է տեղի ունեցել. նախ, բանավոր ցուցումով մարդուն արգելել են հեռանալ երկրից, հետո՝ մտածել են մեղադրանքի ու խափանման միջոցի ու իրավական ընթացակարգերի մասին: Այսինքն, թիրախավորվել է մարդը, որի նկատմամբ, ըստ ճաշակի կամ հանգամանքների, կարելի է «գործ կարել»:

Եթե մենք ապրեինք Ժողովրդավարական երկրում, աղմկոտ այս սկանդալից հետո, պետք է հնչեր գլխավոր դատախազի, քննչական կառույցի ղեկավարի հրաժարականների պահանջ:

Բայց Նիկոլի Հայաստանում նման պահանջ չի հնչելու, ավելին՝ Փաշինյանը հպարտանալու է, որ մշակել է ընդդիմադիրներին նսեմացնելու նոր մեխանիզմ:

Իրավական բեսպրեդելը դառնում է իշխանության բնավորություն:

Վահրամ Բագրատյան